Het wordt langzaam verdraagbaarder en we wennen er aan .... Om 05.30 uur het wekkertje, ff lekker douchen, ontbijten en dan snel het busje in. Je gaat er van houden van onze koelcel .... Altijd als je er door heen zit qua hitte vind je verkoeling in het bussie... Er staan weer ruim 430 km voor de deur dus we hebben het boek, de mp-4, en i-pod touch gereed om de reis door te komen. Halverwege de ochtend gaan we ff de koelcel uit om per fiets het Sukhotai Historische park te bezoeken, niets nieuws onder de zon, wat Tempels, Stupha's en verkopers er om heen om je van alles en nog wat aan te smeren. Het was trouwens zo'n fiets die je in 020 zonder meer de gracht in zou gooien, alles rammelt, het stuur zit los, er zitten slagen in de wielen en trappers, de remmen doen het niet of nauwelijks maar dat mag de pret niet drukken. Met ruim 20 Nederlanders gaan we deze tempels per fiets bezoeken ... hahaha wat een gekkigheid.

Na de lunch (met rijst) gaan we weer snel het geliefde bussie in, lekker koel en het brengt ons deze middag naar Chiang Rai, de bergen in waar het sowieso wat koeler is. We zitten 10 minuten in de bus en het wordt warm ... hoe kan dat nou ... ons lieve bussie bracht ons altijd verkoeling. En toen, toen gebeurde het ... het begon te stinken in de bus, er ontstonden rookwolken en het bussie ging dus gewoon kapot..... Wij met z'n allen de bus uit, ook de chauffeur en zijn hulpje, motorkap open en kijken wat er aan de hand is. Om de motor wat te koelen gooide hij er wat emmers water over heen, maar naast het water vloeide er ook olie op het wegdek ..... er was sprake van een lekke olieleiding, het bleek een ijzeren leiding te zijn. De 25 wijsneuzen uit Nederland wisten het al ..... deze bus kon niet meer verder zonder grondige reparatie. De chauffeur en de reisleiding wisten het nog niet en probeerden de bus provisorisch te repareren. Met een fietsband probeerde men de lekke leiding te repareren... tja ... zelfs ik weet dat dit niet gaat werken.

Gelukkig was er voldoende bier in de bus dus we konden ons wel ff bezig houden. Wie is er nou ooit dronken geworden aan de kant van de weg in Thailand? Niemand dus!! We stonden in de middle of no where, geen bereik met de telefoon, geen passerende auto's niets. Wel zon, hitte en een reisleiding die geen initiatief nam. Het was warm dus de vochtvoorraad ging er snel doorheen, na een uurtje in de verzengende hitte was de bier- en watervoorraad al danig geslonken. Zo erg dat we ons zorgen begonnen te maken. Juist op dat moment kwam er een bus langs van een concullega reismaatschappij, ondanks het feit dat onze reisleiding het niet nodig vond hebben Sylvia en een andere dame uit ons gezelschap zich er hard voor gemaakt de oudere en zieke mensen mee te laten nemen. Die vonden dat geen probleem, er waren immers nog 8 vrije plekken in die bus. De reisleiding werd dus gewoon overruled door ons en er gingen 6 mensen met hun mee, zij gingen naar hetzelfde hotel als waar wij heen gingen.

Ondertussen had de chauffeur zijn reparatie voltooid en togen wij de bus weer in, na amper 2 km was het weer hetzelfde probleem, rook en olie op het wegdek en een airco die geen verkoeling meer bracht. Nu waren zij er ook achter dat dit geen oplossing was. Inmiddels stonden wij weer in de verzengende hitte te wachten op een oplossing. Die kwam uit onverwachte hoek, de politie is immers je beste vriend. Een politieauto kwam toevallig langs en nam een aantal van ons mee ... achter op de pick-up truck. Hij bracht hen naar een iets verderop gelegen controlepost en stuurde gelijk een andere wagen naar ons toe. Deze hield langsrijdende auto's aan en verplichtte hen om ons ook mee te nemen. Uiteindelijk stonden we dus met 20 man op het politiebureau te wachten op een vervangende bus (waarvan men gezegd had dat deze er na ca. ½ uur zou zijn). Wij kennen dit soort landen inmiddels en wisten dat dit enkele uren zou gaan duren. Door de politie werden we goed verzorgd, we hadden water ( geen bier ....), vruchten en stoelen. Na uiteindelijk bijna 5 uur kwam de vervangende bus en kon onze reis worden voortgezet.

Onderweg nog ff een stop gemaakt om te eten, drinken en sanitair gezien onze behoefte gedaan. Bij een van deze stops stopten er ook nog twee bussen met Japanse, Koreaanse of Chinese schoolkinderen (ik zie het verschil niet) in de leeftijd van zo'n 14 a 15 jaar. Deze waren aan het karaoke' en. Sylvia en een andere meid gingen de bus in en gingen mee doen, die meiden gillen van plezier. Op een gegeven moment draaiden ze de Japanse, Koreaanse of Chinese versie van 'Geef mij nu je hand' van Nick & Simon. Toen ging het dak er af ......

Uiteindelijk om 23.30 kwamen we aan op de plaats van bestemming, een ervaring rijker en een illusie armer. Ons bussie had ons toch in de steek gelaten. Eerst een biertje gedronken, daarna douchen en dan uiteindelijk om 01.30 uur naar bed. Om 06.00 uur gaat onze wekker weer. Jullie begrijpen dat dit incident ook invloed had op het opleveren van onze verhalen op onze reisblog.