Zo na weer een nachtje stoeien met de jetlag gaan we er weer tegenaan. Het tijdsverschil van 9 uur is best lastig. Als jullie wakker worden gaan wij naar bed, maar met de jetlag dus niet. Je gaat wel naar bed en je slaapt ook wel maar na een uur of twee ben je weer wakker. Maar goed, dat is na een paar dagen weer over … we betwijfelen het of het met de enkel van Sylvia ook zo makkelijk is. De brace helpt goed … maar het heelt niet. Langzamerhand wordt de enkel ook blauw dus naast de tattoo heeft Sylvia nu ook een natuurlijke versiering. Eentje die iedere dag iets anders er uit ziet. De pijn wordt niet minder …. Eerder erger!!!

Vandaag verlaten we LA om naar San Diego te gaan. Dit schijnt de mooiste stad van Amerika te zijn dus daar moeten we even gaan kijken. De route er naar toe is zeker prachtig, niet over de snelweg maar zo dicht mogelijk langs het strand. Prachtige uitzichten, rotsen, stranden en groen…. Alles hebben we gezien. Is voor de enkel van Sylvia ook wel goed, een dagje betrekkelijke rust.

Onderweg maken we ff tijd voor een Starbucks …… normaal gesproken niet onze favoriet, maar in Amerika is er geen betere en bij gebrek aan beter …. ik ga er een sport van maken om te kijken hoe ze mijn naam vervormen als ze daarom vragen … vandaag was ik Vaught.

Ergens halverwege, in een heel, klein leuk plaatsje hebben we wat gegeten, Sylvia ging aan de vis en ik aan de burger. We vergeten nog wel eens hoe groot de porties zijn want in de avond zitten we allebei nog bomvol … we slaan het avond eten maar over.

Het feit dat je worstelt met de jetlag doet ook wat met je …. Sylvia vroeg me vanmorgen om mijn gezicht te laten zien. Ze had gedroomd dat mijn hele gezicht onder de tattoo’s zat, ik heb gedroomd dat de auto wat vreemde kuren kreeg, die deden me denken aan het boek van Stephen King… ik hoop dat Marco Borsato gelijk heeft en de meeste dromen bedrog zijn. Vanavond doen we het weer rustig aan en morgen gaan we in San Diego op zoek naar de US-Navy, die zetelt hier in