Hier weer een bericht uit de States, dat betekent dat we de bikers hebben overleefd en met een gerust hart de rest van onze vakantie kunnen beleven. Vandaag gaan we naar het broeinest van de Mormonen, Salt Lake City.

Maar voor ik verder ga eerst nog even twee huishoudelijke mededelingen. Allereerst is het mijn gewoonte om de trouwe lezer iets bij te brengen. Dat was ik al bijna vergeten maar ineens dacht ik er weer aan…. In het Zion National Park heb je allemaal gladde rechtopstaande rotsen. Deze zijn zo gevormd doordat al miljoenen jaren het water de rotsen heeft afgesleten, iedere keer weer een stukje dieper en dieper waardoor je die enorme stijle rotswanden krijgt. Bij Bryce Canyon heb je veel punten en overkappingen of tunnel achtige vormen. Hoe komt dit? Morgen komt het antwoord ….

De andere huishoudelijke mededeling is de update van de enkel van Sylvia. Hij is nog steeds dik, hij zit er nog steeds aan, hij wordt steeds minder blauw. Het lopen gaat wat beter maar dan alleen op een vlakke ondergrond, de brace draagt ze niet meer omdat die er voor zorgt dat de hele voet dik blijft en dus vocht vasthoud…. We lopen geen marathon maar we maken zeker onze stappen …..

Goed, vandaag dus naar Salt Lake City, maar niet voordat we het meest smerige ontbijt ooit in de States hebben gegeten. Koffie …. Het was donker vocht maar daar is alles mee gezegd. Sylvia nam toast met scrambled egg, maar hoe erg kan je een scrambled egg verpesten … door het te serveren zoals vanochtend, o.a. met ham met alleen maar zenen buhhh.

Ik nam een gebakken ei, sunny site up met bacon maar kreeg er ook een soort ragout met biscuits bij … ik krijg weer braakneigingen als ik er aan terugdenk.

Na twee uur rijden zouden we een tussenstop maken bij het fishlake natural park. Wij dachten dat dit een meer zou zijn maar we reden alleen maar bergop …. Nou verwacht ik bovenop een berg veel maar geen meer. Het wegdek werd steeds slechter, van verhard naar onverhard en van slecht naar nog slechter. Ook de afgronden werden dieper en dieper. Ik moest weer denken aan het boek van Stephan King, het geheim van de Buick….. de wagen schudde steeds meer heen en weer, we gleden op steile stukken wat weg … het begon te regenen, het zicht werd slechter. Ineens zagen we tussen de bosjes iets zwarts. Is het een beer? …. Snel het raampje dicht. Wij turen samen naar het zwarte gevaarte op zo’n 10 meter bij ons vandaan …. Wat is It? Kijk naar de foto’s en je ziet wat wij ook zagen.

Snel plankgas en wegwezen, een stukje verder zijn we weer gestopt om naar de foto’s te kijken die Sylvia gemaakt had. De tranen rolden nu over onze wangen …. Van de schrik bekomen vervolgden we onze weg naar Salt Lake City. Onderweg nog even een tussenstop bij Starbucks voor een gratis koffie met browny en chocolade croissant. Waarom gratis? Omdat ze ons zo leuk stel vond en she love Syl haaraccent….. ze vroeg mijn naam en ik zei Wout. Haar ogen rolden en ik zei nog een keer Wout. Vervolgens een gesprek waarin zij ons vroeg waar we vandaan kwamen en hoe we dan in godsnaam in Richfield terecht kwamen… Uiteindelijk kwam het er op neer dat we onze versnapering van haar kregen…. Toch weer 10 bucks….

We hadden weer een prachtige rit eigenlijk langs de bergen. Kilometers lang zie je zo goed als niemand en kan je echt genieten van de prachtige omgeving… omdat we in de spits aankwamen hebben we ook nog wat files gehad maar verder niets bijzonders.

Vanavond nog even bij de Chinees geweest om een nasi en een loempia te eten. Is toch wel ff lekker na al die burgers, patat en andere vette zooi. Na het eten snel naar het hotel, er dreigt onweer en precies als wij naar buiten komen begint het. Bijna droog kwamen we aan, het is maar een paar honderd meter lopen……