Inmiddels zijn we de laatste week alweer ingegaan. Zelfs drie weken gaat pijlsnel voorbij. Maar het is nog niet voorbij dus gaan we vrolijk verder. Vandaag reizen we door naar Gijón, een stad aan de kust. Maar wat een mooie weg was dat weer. Het leek wel een aflevering van de gevaarlijkste wegen

We zijn naar een hoogte van zo'n 2.300 meter gereden, over wegen niet breder dan 2,5 meter, zonder vangrail of iets dergelijks. Als je naast je kijkt zie je een afgrond van soms wel zo' 500 meter diep. Maar mooi, niet gewoon meer. Na iedere bocht een ander uitzicht en dan soms ineens een tegenligger, niet alleen schrik je er van … je krijgt het ook Spaans benauwd want hoe ga je elkaar passeren … na een andere bocht sta je ineens weer oog in oog met een koe die vrolijk op de weg staat te schijten, die wil je natuurlijk ook niet storen….

Boven op de top waaide het zo hard, dat mijn t-shirt omhoog waaide …. Een beetje zoals Marlyn Monroe had met haar jurk… natuurlijk ligt dat vast maar we willen het ook geschikt houden voor jeugdige kijkers. Ik merkte het ook toen ik even stond te plassen. Je had geen wind mee of tegen zal ik maar zeggen … het kwam dus niet op de grond terecht maar werd door de wind meegenomen.

Helaas ging de weg op enig moment niet verder en moesten we de hele weg weer terugrijden. Nog een keer alle gevaren trotseren … en als klap op de vuurpijl begon het toch te regenen …

Je zag de plantjes opfleuren, maar ik moest het wel wat voorzichtiger doen. Na een lange maar prachtige rit kwamen we weer op zeeniveau. Helaas begon het enorm te onweren toen we wilden gaan we eten, dus maar makkelijk gedaan door restaurant aan de overkant van het hotel uit te kiezen.