Naar de mormonen

Hier weer een bericht uit de States, dat betekent dat we de bikers hebben overleefd en met een gerust hart de rest van onze vakantie kunnen beleven. Vandaag gaan we naar het broeinest van de Mormonen, Salt Lake City.

Maar voor ik verder ga eerst nog even twee huishoudelijke mededelingen. Allereerst is het mijn gewoonte om de trouwe lezer iets bij te brengen. Dat was ik al bijna vergeten maar ineens dacht ik er weer aan…. In het Zion National Park heb je allemaal gladde rechtopstaande rotsen. Deze zijn zo gevormd doordat al miljoenen jaren het water de rotsen heeft afgesleten, iedere keer weer een stukje dieper en dieper waardoor je die enorme stijle rotswanden krijgt. Bij Bryce Canyon heb je veel punten en overkappingen of tunnel achtige vormen. Hoe komt dit? Morgen komt het antwoord ….

De andere huishoudelijke mededeling is de update van de enkel van Sylvia. Hij is nog steeds dik, hij zit er nog steeds aan, hij wordt steeds minder blauw. Het lopen gaat wat beter maar dan alleen op een vlakke ondergrond, de brace draagt ze niet meer omdat die er voor zorgt dat de hele voet dik blijft en dus vocht vasthoud…. We lopen geen marathon maar we maken zeker onze stappen …..

Goed, vandaag dus naar Salt Lake City, maar niet voordat we het meest smerige ontbijt ooit in de States hebben gegeten. Koffie …. Het was donker vocht maar daar is alles mee gezegd. Sylvia nam toast met scrambled egg, maar hoe erg kan je een scrambled egg verpesten … door het te serveren zoals vanochtend, o.a. met ham met alleen maar zenen buhhh.

Ik nam een gebakken ei, sunny site up met bacon maar kreeg er ook een soort ragout met biscuits bij … ik krijg weer braakneigingen als ik er aan terugdenk.

Na twee uur rijden zouden we een tussenstop maken bij het fishlake natural park. Wij dachten dat dit een meer zou zijn maar we reden alleen maar bergop …. Nou verwacht ik bovenop een berg veel maar geen meer. Het wegdek werd steeds slechter, van verhard naar onverhard en van slecht naar nog slechter. Ook de afgronden werden dieper en dieper. Ik moest weer denken aan het boek van Stephan King, het geheim van de Buick….. de wagen schudde steeds meer heen en weer, we gleden op steile stukken wat weg … het begon te regenen, het zicht werd slechter. Ineens zagen we tussen de bosjes iets zwarts. Is het een beer? …. Snel het raampje dicht. Wij turen samen naar het zwarte gevaarte op zo’n 10 meter bij ons vandaan …. Wat is It? Kijk naar de foto’s en je ziet wat wij ook zagen.

Snel plankgas en wegwezen, een stukje verder zijn we weer gestopt om naar de foto’s te kijken die Sylvia gemaakt had. De tranen rolden nu over onze wangen …. Van de schrik bekomen vervolgden we onze weg naar Salt Lake City. Onderweg nog even een tussenstop bij Starbucks voor een gratis koffie met browny en chocolade croissant. Waarom gratis? Omdat ze ons zo leuk stel vond en she love Syl haaraccent….. ze vroeg mijn naam en ik zei Wout. Haar ogen rolden en ik zei nog een keer Wout. Vervolgens een gesprek waarin zij ons vroeg waar we vandaan kwamen en hoe we dan in godsnaam in Richfield terecht kwamen… Uiteindelijk kwam het er op neer dat we onze versnapering van haar kregen…. Toch weer 10 bucks….

We hadden weer een prachtige rit eigenlijk langs de bergen. Kilometers lang zie je zo goed als niemand en kan je echt genieten van de prachtige omgeving… omdat we in de spits aankwamen hebben we ook nog wat files gehad maar verder niets bijzonders.

Vanavond nog even bij de Chinees geweest om een nasi en een loempia te eten. Is toch wel ff lekker na al die burgers, patat en andere vette zooi. Na het eten snel naar het hotel, er dreigt onweer en precies als wij naar buiten komen begint het. Bijna droog kwamen we aan, het is maar een paar honderd meter lopen……

Bryce Canyon National Park

Vandaag staat het volgende nationale park op het programma. Maar eerst nog een weetje….. voor ieder park betaal je zo’n $ 25 tot $ 35 entrée. Ik heb van een collega, die net terug was uit deze streek, een pas gekregen die zij gekocht had voor $ 80. Daarmee heb je onbeperkt toegang tot alle parken. Zo’n pas is een jaar geldig als hij is ondertekend. Omdat hij twee handtekeningen kan bevatten kan je hem doorverkopen of doorgeven aan iemand. Wij besparen hier zeker $ 100 tot $ 150 dollar mee …. We blijven Hollanders he ….

Op naar Bryce park …. Onderweg werden we verrast door de red canyon. Een prachtige canyon met allemaal rode rotsen, vandaar de goed gekozen naam red canyon. Een kleine rit, met een klein half uurtje zijn we er …. Maar uit niets blijkt dat we er al zijn. Als je op foto’s kijkt verwacht je prachtige rotspartijen maar wij zien alleen bos …. Huh ….. op achterhoofd krabbend kijken we naar elkaar … waar is het misgegaan ….. nou nergens want vanaf het 1e uitkijkpunt wisten we dat we wel goed zaten ….. ook hierbij geldt …. Kijk naar de foto’s want de schoonheid is niet te beschrijven …. En bij ieder uitkijkpunt is het weer anders maar nog steeds prachtig …. 

Om 17.00 uur begint het te betrekken en ontstaat er wat onweer. Dat onweer brand kan veroorzaken weten we maar als je ziet hoe grote branden er zijn geweest, talloze ha’s natuur zijn totaal verwoest. Dus snel de auto in want daar ben je veilig … Hahah….. in de auto bleek dat de temperatuur in enkele minuten was gedaald naar 15 graden …. Toen er weg reden en weer naar de zon reden steeg de temperatuur snel weer naar 27 graden. Op de terugweg reden weer terug door de red canyon, maar door de regen was het wet canyon geworden. En weer was het anders en nog mooier dan ’s-Ochtends. 

Nu ff snel een wasje doen want ik wil ook in de 2e helft van de vakantie een schone onderbroek en schone shirtjes dragen ….. 

De kamers naast ons in het motel zijn trouwens gehuurd door biker’s er staan 10 motoren en 1 auto …. Je hebt wel eens van die Amerikaanse films waar een motel in een verlaten dorpje het middelpunt wordt van een spraakmakende moordpartij …. Dat verwachten wij hier niet … maar als jullie niets meer van ons vernemen ……

Naar Panguitch

Vanochtend is het 1 van de 2 dagen dat we echt vroeg op moeten en een flink stukkie moeten rijden. Ff snel ons ontbijt halen dus, een bagel, koffie en een toetje, dan zijn we klaar om te gaan. Om 08.00 uur is het al gewoon 38 graden….. nog ff snel tanken en dan op weg.

Het tanken blijft trouwens een belevenis. Iedere keer gaat het net ff anders. De ene keer tank je nr. 87 bij de andere hebben ze dat niet. Dan moet je met je creditcard in de automaat betalen, dan met je creditcard bij de shop. Sowieso moet je van te voren opgeven hoeveel je wilt tanken. De ene keer is dat te veel, de andere keer te weinig …. De benzine blijft wel goedkoop hier …. $ 3,09 per gallon als je cash betaalt en $ 3,19 per gallon als je met creditcard betaalt.

Maar goed, we gaan op weg naar Panguitch en onderweg doen we Zion National Park aan. Het is een mooie rit … we beginnen in maanlandschap, kale vlakten, vlakten met cactussen en Joshua trees, kale bergen, stof etc. Langzamerhand verandert het beeld, er komen meer bomen, er zijn wat velden met grazende koeien en paarden en we komen wilde kalkoenen tegen. We hebben even overwogen er een mee te nemen voor thanksgiving maar we hebben ze gratie verleend. Ook zie je de temperatuur langzaam zakken … van 45 graden, naar 40 graden, naar 35 graden.

Eenmaal in Zion aangekomen is de temperatuur gezakt naar een aangename 32 graden. We moeten de auto parkeren en met het natte lippen busje naar de ingang en dan overstappen naar een ander natte lippen busje om ons door het park te begeven. De bus maakt 9 stops en bij iedere stop heb je een ander prachtig uitzicht …. Het is zo verschrikkelijk mooi daar ….. het zijn rotsen die door het water zijn uitgesneden naar canyons … rechte stijle rotswanden, begroeid met planten en bomen ….. zo mooi …. Ik zou zeggen kijk de foto’s, er staan er een paar maar we hebben er meer dan 200 gemaakt.

Na ons ruim 3 uur verbaasd en verwonderd te hebben vervolgen we onze reis naar Panguitch. Een prachtige rit, we rijden van beneden naar de bovenkant van de rotsen …. Soms adembenemende vergezichten, dieptes etc. Ik mocht van Sylvia niet te dicht bij de kantjes rijden….

Wij hadden het er nog over dat we zo weinig wilde dieren hadden gezien. Naast de gebruikelijke chipmunks en squirrels zagen we nu ineens langs de kant van het water een ree, te laat voor op de foto maar we hebben hem gezien …. Later werden we nog meer verrast door 3 berggeiten of iets van dien aard (nader onderzoek leerde ons dat het pronghorns waren). Lekker grazend aan de kant van de weg met aan de ene kant een diepte van een paar honderd meter en aan de andere kant langsrazende auto’s.

Uiteindelijk waren we rond 20.00 uur thuis. Panguitch is echt een cowboy dorp… Gelukkig was er een simpel maar goed cowboy restaurant aan de overkant van de weg…. Het was vol en moesten even wachten, het hele dorp was blijkbaar uit eten…. Ik heb de lekkerste spareribs gegeten en Sylvia had een heerlijke Quesa iets met iets te veel kaas. Alles in het restaurant was gebaseerd op cowboy’s, er stonden zadels, foto’s van cowboy’s etc…. Moe, voldaan en met meer dan volle pens zijn we gaan uitbuiken op onze kamer.

Nogmaals Las Vegas

Vlak voordat we gisteren gingen slapen kregen we nog een code rood waarschuwing op onze tv. Het advies vanuit het hotel was om niet meer de weg op te gaan vanwege een zandstorm. Wij worden dood gegooid met berichtgeving om Dorian maar een zandstorm hadden we geen rekening gehouden. We hebben nog naar buiten gekeken en zagen niets. Net als bij ons … löss alarm, althans dat dachten we. Een uurtje later werd Sylvia wakker van de herrie. Het was de zandstorm die tegen ons hotel aan beukte. Ik was met geen paard wakker te krijgen en hoorde het vanochtend pas.

Vanochtend nog een tweede verrassing, het regende even … maar voordat de druppels op de grond kwamen waren ze al verdampt. Een buitje voor het stof zullen we maar zeggen. Na het ontbijt gingen we naar de Hoover dam. Een enorm meer waarvan wij ons afvroegen hoe het er überhaupt kon zijn in dit landschap. En niet zo,n klein meer ook …. Kilometers groot en 500 feet diep. Prachtig om te zien … vanuit een gekoelde auto … als je even de auto uit gaat knettert het direct op alle plekken waar het maar kan knetteren.

In de middag hebben we Las Vegas, de strip, weer bezocht. Het Vrijheidsbeeld, New York, het Las Vegas sign, het hotel Mandala Bai waar tweejaar geleden ruim 50 mensen zijn dood geschoten en ruim 500 zijn verwond, etc etc.

Daarna toch maar snel terug naar het hotel, ff lekker liggen met koel biertje… in de avond nog lekker uit eten. 1 pizza voor twee personen is nog te veel …. Maar hij was wel lekker!!!!. Daarna nog even door de strip gewandeld, wat bandjes bekeken (zijn best goed hoor), wat proppers bekeken (meestal zeer lenige doch schaars geklede dames en heren die je ergens naar binnen willen loodsen). Om 23.00 uur in de avond was het nog 38 graden …

Dit was Las Vegas, morgen vroeg weer op voor onze volgende stop…

Viva Las Vegas

Okay, we hebben uitgeslapen …. 07.30 uur wakker na nog steeds jetlag nachten. We hebben ontbeten …. Een kale bagel, pakje yoghurt en een beker koffie, tja Amerikanen ontbijten niet …. Dus wij moeten het er maar mee doen. Er staan / zitten ondertussen al zoveel lui weer te gokken, daar gaat wat geld doorheen zeg, en hoe ze er soms bij zitten …. Opvallend is ook dat er gewoon gerookt mag worden binnen….

Daarna even de haartjes kortwieken, haartjes wassen en huid klaarmaken voor brandende zon en dan gaan we op pad. Met de bus om de hoek van ons hotel naar het centrum. Het is warm, echt warm maar toch wel redelijk uit te houden omdat de luchtvochtigheid niet zo hoog is. Maar je moet niet met je blote voet op de straat gaan staan want je hebt gelijk een blaar onder je voet. We kennen allemaal wel dat we met 30 graden en blote voeten over een strand heen willen lopen? Dit is veel erger …… veel erger ……

We verbazen ons eigenlijk overal over … alle hotels hebben een gokafdeling. Dure hotels hebben winkels in hun complex als Luis beton, Prada, Rolex. Goedkopere hotels H&M en dat soort zaken. Overal lopen, liggen, slapen zwervers… Ruim 80% van alle Amerikanen heeft meer vet op de botten as ik en ze schamen zich er niet voor…. Soms zouden ze dat beter wel kunnen doen….

Vandaag zijn er ook wat feesten en het is er erg druk. Op het nieuws zagen we dat er 300.000 bezoekers in Las Vegas zijn… een recorddrukte. Wat hebben we allemaal gezien, klein Venetië, de Eiffeltoren, weddingcapels, het hotel van de enorme schietpartij twee jaar geleden…. Wat hebben we niet gezien??

Dat vertellen we morgen, want morgen is er nog een dagje Las Vegas.

Via Joshua Tree naar Las Vegas

Vandaag houden we het rustig, tenminste we gaan zitten, heel veel zitten en dat is voor de enkel van Sylvia een geruststellende gedachte maar voor ons zitvlees minder. We gaan vandaag naar Las Vegas en dat is met een uitstapje naar Joshua Tree National Park ruim 300 Miles rijden (ca. 500 km). Vanuit San Diego gaan we eerst omhoog, richting LA, alleen nu niet via de toeristische kustroute maar saai via de snelweg. Wel lekker 3 of 4 banen, dus ruimte zat. Het is weekend dus gelukkig geen file’s.

Maandag is het wel Laborday, dat betekent dat alle Amerikanen vrij zijn en het einde van de zomer gaan vieren. Het is voor hen tevens de laatste vrije dag van het jaar. De rit is rustig, het enige dat opvalt is de langzame maar gestage stijging van de temperatuur. We starten met 76 graden en zien hem al oplopen naar ruim 90 graden. Als we bij onze tussenstop zijn aanbeland is het al niet fijn meer om de auto uit te stappen. Je voelt de zon op je hoofd knetteren….

Na 3 uur rijden zijn we bij Joshua Tree Park aangekomen. De albumhoes van U2 in het hoofd kijken of we de boom kunnen terugvinden. We zien de boom maar het zijn er zoveel ….. en ze lijken zo op elkaar …. We hadden trouwens al gehoord dat de boom was overleden …. Maar we wisten niet dat de echte boom op de albumhoes niet in het National Park Joshua Tree stond maar in Death Valley. ( een slordige 250 mijl verderop). Joshua Tree park heeft overigens wel als inspiratie gediend voor de hoes.

Het is een mooi park maar als we er een uurtje doorheen zijn gereden hebben we het ook wel weer gezien. Ook de temperatuur is inmiddels al gestegen naar 95 graden Fahrenheit. Okay, we zijn er klaar voor … we gaan naar Vegas. Ik zou het liefst nog even tanken maar we komen geen tankstation meer tegen, dan maar gokken dat we het halen….. zo’n 30 mijl verder zie je het echt veranderen ….. van plaatsen, naar dorpjes, naar huizen, naar vervallen huizen en tot slot naar niets ….. geen enkel leven meer, behalve misschien wat stokstaartjes, woestijnratten en ratelslangen….. je krijgt wel een beeld hoe de cowboy’s het vroeger hadden op hun paard. De temperatuur stijgt inmiddels graad voor graad en staat inmiddels op 110 graden Fahrenheit.

De benzinetank begint langzaam leeg te geraken en er stonden wat borden ‘no service for 100 miles’. Als dat waar is dan wordt het kiele, kiele ….. gelukkig na zo’n 60 Miles komen we bij een benzine pomp, zo eentje uit de film waar je niet durf te stoppen vanwege de ellende die je er ziet en verwacht. Het blijkt de laatste stop naar Las Vegas te zijn (nog 80 Miles). De benzine is hier ruim $1.50 dollar duurder per gallon maar ik heb het er graag voor over. Dit is trouwens een stukje route 66 en het tankstation is echt bekend ‘Roy’s tankstation’. En wat is het warm hier ….. 113 / 114 graden (45 .. 47 graden Celsius), zo warm heb ik nog nooit meegemaakt ….. pfffff. Nog een klein stukje in de heerlijk gekoelde auto ….. hmmmm uiteindelijk komen we in LV aan. Wat een rare stad ….. eerst maar ff acclimatiseren, eten en dan morgen maar even goed kijken wat er is.

San Diego

Vandaag blijven we in San Diego, we gaan een kijkje nemen in de mooiste stad van Amerika, tenminste dat is wat mensen zeggen. Wij gaan met de auto naar de haven want daar hebben we een boot trip op onze agenda staan. Het is wederom heerlijk weer, een 27 a 28 graden en een strak blauwe lucht.

We vinden het zonder problemen, maar het parkeren blijkt wat lastiger. Niet dat er geen plaats is, maar het is meer dat wij niet bereid zijn om 30 tot wel 40 dollar per dag te betalen. Dus gaan we zoeken en uiteindelijk vinden we een parkeerplaats waar we slechts 15 dollar voor de hele dag betalen. Maar het is inmiddels wel een stukje uit het centrum.

We besluiten te gaan lopen, lukt het Sylvia niet dan nemen we een taxi of bus naar de haven. Hoewel het tempo laag is gaat het boven verwachtingen goed. Niet dat de enkel zich heeft verbeterd maar het gaat. Syl zegt altijd dat ze een echte Van Rhijn is en dat heeft ze vandaag wel weer bewezen…. . Of heeft er mee te maken dat we naar de American Navy gaan en dat ze zich als een taaie marinier wil voordoen…..

Hoe het ook is, het duurt ff maar we komen er wel. Het eerste wat we zien zijn twee negers in die spierwitte matrozenpakken. We kijken elkaar aan en schieten allebei in de lach. Vlak voor we weg gingen zagen we een videoclip uit de jaren 80 met twee negers in een matrozenpak die een zangeres begeleiden, dat was zo erg …. Dat we dit vroeger leuk vonden …. Ben de naam van de zangeres ff kwijt maar daar kom ik nog wel op …. Wie het weet mag het zeggen …. Er lag daar een vliegdekschip als museum, daar werken die matrozen. Vandaar dat we ze zagen …

Ff later op de boot …. Een uurtje naar links varen in de brandende zon langs de US Navy. Er liggen wel 30 oorlogsschepen en bij elk schip was wel een verhaal dat de gids wilde vertellen … pfff die was vernoemd naar, die is vernoemd naar iemand die in Vietnam een medaille heeft verdiend …. Pfff ….. ik wil gewoon lekker van boottocht en heb geen behoefte aan sterke oorlogsverslagen…. We zijn tot de Mexicaanse grens gevaren en toen weer terug. Wij hebben nu zelf gezien dat er in zee in ieder geval nog geen muur staat, dus een beetje Mexicaan gaat niet over land maar over zee naar het beloofde land, en geen Trump die hen kan tegenhouden ….. Na een uurtje kwamen we terug in de haven, mensen die voor 1 uur hebben geboekt er af, andere mensen die voor 1 uur geboekt hebben er bij en wij hadden twee uur geboekt en bleven dus zitten….

Nu dus een uurtje naar rechts varen … we waren heel snel bang dat het weer een oorlogsverslagen zou worden omdat er net een mariniers schip binnen kwam varen, maar de aandacht ging snel over naar de zeeleeuwen. Die liggen daar gewoon op de boeien (boeiend …) te zonnen en mooi te wezen…. Een stukje verderop liggen ze op betonnen platen samen met pelikanen, meeuwen en ander gevogelte…. Deze leeuwen dus voor het eerst in het wild gezien, althans niet in een zoo of iets dergelijks,… best grappig!

Na ruim 2 uur waren we er wel klaar mee en dat kwam goed uit want na twee uur was het ook voorbij. Nu fijn een stukje teruglopen naar de auto. Op bijna 80% zijn we een terras op gedoken om ff wat te drinken, onze buren gingen eten en dat zag er zo lekker uit dat we ook maar gelijk wat hebben gegeten. Tot onze schrik zagen we de stappenteller al boven de 10.000 stappen te staan (eigenlijk stapjes).

Na het eten ff uitbuiken en ons klaar maken voor de reis van morgen en de zware plaatselijke omstandigheden. Omdat we genoeg gelopen hebben vandaag hebben we de mooie wijk downtown vanuit de auto bekeken, jammer want het zag er echt leuk uit. Eigenlijk is een dagje San Diego, een dagje te weinig.

We gaan van 27 graden naar ruim 45 graden…. We zijn vandaag een een beetje rood gekleurd op het dek en we zijn benieuwd hoe dat de komende dagen zich zal ontwikkelen…. Morgen via de (omgevallen) Joshua Tree naar Vegas (met U2 uit de speakers) en dat laten we maar gewoon over ons heen komen ….

Slaap lekker

Onderweg naar San Diego

Zo na weer een nachtje stoeien met de jetlag gaan we er weer tegenaan. Het tijdsverschil van 9 uur is best lastig. Als jullie wakker worden gaan wij naar bed, maar met de jetlag dus niet. Je gaat wel naar bed en je slaapt ook wel maar na een uur of twee ben je weer wakker. Maar goed, dat is na een paar dagen weer over … we betwijfelen het of het met de enkel van Sylvia ook zo makkelijk is. De brace helpt goed … maar het heelt niet. Langzamerhand wordt de enkel ook blauw dus naast de tattoo heeft Sylvia nu ook een natuurlijke versiering. Eentje die iedere dag iets anders er uit ziet. De pijn wordt niet minder …. Eerder erger!!!

Vandaag verlaten we LA om naar San Diego te gaan. Dit schijnt de mooiste stad van Amerika te zijn dus daar moeten we even gaan kijken. De route er naar toe is zeker prachtig, niet over de snelweg maar zo dicht mogelijk langs het strand. Prachtige uitzichten, rotsen, stranden en groen…. Alles hebben we gezien. Is voor de enkel van Sylvia ook wel goed, een dagje betrekkelijke rust.

Onderweg maken we ff tijd voor een Starbucks …… normaal gesproken niet onze favoriet, maar in Amerika is er geen betere en bij gebrek aan beter …. ik ga er een sport van maken om te kijken hoe ze mijn naam vervormen als ze daarom vragen … vandaag was ik Vaught.

Ergens halverwege, in een heel, klein leuk plaatsje hebben we wat gegeten, Sylvia ging aan de vis en ik aan de burger. We vergeten nog wel eens hoe groot de porties zijn want in de avond zitten we allebei nog bomvol … we slaan het avond eten maar over.

Het feit dat je worstelt met de jetlag doet ook wat met je …. Sylvia vroeg me vanmorgen om mijn gezicht te laten zien. Ze had gedroomd dat mijn hele gezicht onder de tattoo’s zat, ik heb gedroomd dat de auto wat vreemde kuren kreeg, die deden me denken aan het boek van Stephen King… ik hoop dat Marco Borsato gelijk heeft en de meeste dromen bedrog zijn. Vanavond doen we het weer rustig aan en morgen gaan we in San Diego op zoek naar de US-Navy, die zetelt hier in